Het verhaal van Guus

Guus is 27 juli 2014 geboren. Na 42 weken kwam hij thuis ter wereld. De bevalling duurde negen uur en was snel voor een eerste kindje. De dag na zijn geboorte begon het huilen. Bij de bevalling had hij een slok vruchtwater genomen en hij had dus al veel last van boertjes en scheten en hij gaf veel voeding terug. Het huilen bleef aan en we hem gaan dragen in de draagdoek. Dit was een uitkomst. Zodra we bewogen met hem in de doek was hij stil. Tussen de huil en spuugmomenten in hebben wij zeker genoten. Het ventje wilde alles zien en vond slapen maar overbodig. Om te kijken hoe we hem verder konden helpen hebben we een heel lijstje afgewerkt: De huisarts voor reflux: medicatie gekregen en hij werd stukken vrolijker. De cranio sacraal therapeut: want we wilden stoppen met de medicatie, het voelde niet goed. Na twee sessies medicatie vrij en nog steeds vrolijk En de homeopaat voor extra ondersteuning. Het hielp allemaal wel wat, maar de nachten waren nog steeds spannend. Hij sliep van de zeven nachten maar één nacht goed, twee nachten waren we een uur of anderhalf met hem bezig en vier nachten waren we twee tot drie uur bezig. Uiteindelijk kwam ik via een buurvrouw bij Sylvia uit. Mijn man, ik en Guus zijn naar haar toe gegaan. De ervaring was bijzonder en bijzonder indrukwekkend. De wijze van communiceren met Guus was onwerkelijk en toch werkte het echt. Zo zijn we er achter gekomen dat hij zich net op tijd heeft weten te innestelen in de baarmoeder: dat verklaarde waarom mijn zwangerschapstest niet positief was toen hij dat wel had moeten zijn en een week later wel. Daarnaast heeft Guus een broertje gehad die niet op tijd was met innestelen en was de bevalling pijnlijk voor hem waarbij hij met een gekneusde neus ter wereld is gekomen en door de pijn zijn 'aanwezigheid' had uitgeschakeld. Hij was daardoor ook zijn mama even kwijt geraakt. De informatie heb ik met een brok in mijn keel tot mij genomen. Het verklaarde zo goed waarom hij niets over het hoofd wilde, niet beperkt wilde worden in het bewegen en heel veel bij ons wilde zijn. Ik baalde stiekem dat ik niet eerder naar Sylvia gegaan was. De behandeling bestond uit een spel waarin Guus geconfronteerd werd met angst, de angst schoot dan in zijn ogen. Ook hebben we gepraat met hem over zijn geboorte. Toen we weer naar huis gingen was Guus op. Hij was op een manier aan het huilen dat wij hem niet herkende. De eerste nacht sliep hij fantastisch. Hij was zo stil dat we ons afvroegen of hij het nog wel deed. De nachten daarna werd hij soms wakker, maar in plaats van een uur met hem bezig zijn, was een aai over zijn bol voldoende. Vervolgens is er een oorontsteking en een buikgriep tussendoor gekomen, dus de nachten waren nog steeds niet 'je van het', maar nu hij weer aan de beterende hand is, merken we dat de nachten rustiger zijn. We begrijpen hem beter en vertellen hem voor het slapen gaan wat er allemaal is gebeurd die dag en dat hij in zijn dromen met zijn broertje kan spelen. Overdag trekt hij veel meer naar zijn vader toe. In het begin was het mama voor en mama na. Ook is hij veel meer met het praten aan het oefenen. Alsof hij er meer ruimte voor heeft in zijn hoofd. Hij slaat zichzelf ook minder op zijn hoofd (“au, au”). Ik weet nu in ieder geval dat ik bij een volgend wonder die veel huilt, mij snel meld bij Sylvia.