Op 22 september 2020 is onze prachtige dochter Julie geboren na een zwangerschapsduur van precies 40 weken. Ze kwam heel snel, thuis, als sterrenkijker ter wereld en liet gelijk goed van zich horen. Wat een geluid kwam er uit dat kleine meisje. Aankleden en badderen vond ze niet fijn, maar verder was ze de eerste 6 weken een heerlijke baby. Sliep bijna de hele dag, dronk goed aan de borst en we genoten volop. Totdat dit na 6 weken volledig omsloeg.
Julie kon ineens gaan gillen en viel dan ook gillend in slaap om ook weer gillend wakker te worden. U-ren heb ik met haar in de draagzak gelopen. Krijsend tot ze het na een uur wandelen opgaf, om na een half uur weer huilend wakker te worden. Poepen deed ze ook niet, 1 keer in de 12/13 dagen was heel normaal. Via de huisarts kregen we eigenlijk gelijk een doorverwijzing en nog voor de kerst zaten we bij de kinderarts. Deze stuurde ons weg met een klysma en de noemer 'huilbaby'. Op advies van een vriendin ben ik Julie toen probiotica gaan geven.
Dit hielp aanzienlijk, want ineens kon ze haar ontlasting weer kwijt. Ze werd iets rustiger, maar zodra ik (mama) wegliep, was het drama. Julie kon niet naar oma, niet naar de opvang en zelfs niet bij papa zitten. Ik kon niet meer werken, moest haar iedere avond op bed leggen en als ik even boodschappen wilde doen, moest ik haar zelf op bed leggen en dan had ik maximaal 45 minuten om even wat voor mezelf te doen. Slopend was deze tijd nu ik er achteraf op terugkijk.
De osteopaat was ook geen oplossing, want met haar darmen was inmiddels niks mis meer en een voorkeurshouding had ze ook niet. Tot ik op Instagram een verhaal over Sylvia tegenkwam. Zoveel herkenningspunten en toen ik zag dat ze ook nog eens bij me om de hoek woonde, moest ik haar wel spreken. Helaas gooide corona maanden roet in het eten, waardoor we pas half mei bij Sylvia terecht konden. Julie was inmiddels 8 maanden en was op een enkele keer na, nog nooit bij de oppas geweest. Bij de opvang kwam ze wel, maar moest ik haar vaak na 3 uur weer ophalen, omdat ze niet ophield met gillen. Bij ons kinderdagverblijf gaven ze aan nog nooit een kindje meegemaakt te hebben wat zoveel huilde. Voor Julie werd een speciaal evacuatiebedje geregeld en een kantoortje vrijgemaakt, zodat ze daar af en toe even rustig kon liggen, want in de drukte werd ze helemaal onrustig.
Gelukkig werd het half mei en was daar de afspraak met Sylvia. Via de eerste behandeling kwam Sylvia erachter dat Julie een hele zware bevalling heeft gehad, maar waar ze nog meer last van had was dat Julie er één was van een drieling. Toen Sylvia daarover begon te praten werd ons kleine meisje weer helemaal hysterisch en hield niet op met huilen, zelfs niet toen ik haar dicht tegen me aan nam. Sylvia hielp mij om in mijn buik te gaan ademen zodat Julie kon voelen dat ik er voor haar was, ook tijdens het huilen. Niet proberen te sussen, omdat ze ons op deze manier iets duidelijk probeerde te maken. Hierbij werden Julia en wij (de ouders) begeleid door Sylvia. Na ongeveer 20 minuten viel ze in m'n armen in slaap. Na ongeveer 10 minuten werd ze vrolijk wakker. Sylvia vertelde dat Julie de eerste vier dagen begeleiding van ons nodig had hierin, door over wat zij meegemaakt had met haar te praten en zonodig het huilen op dezelfde manier op te vangen. Vanaf dat moment hebben we een totaal ander kind. De eerste dagen waren nog wel wat wennen, maar na 1.5 week herkenden we onze dochter niet meer. Van een onrustig, mega ontevreden kindje naar een onwijs lief en vrolijk poppetje. Ik haalde haar op bij de opvang en kreeg voor het eerst in ongeveer 6 maanden te horen dat het super goed was gegaan. Ze was lief op de groep gaan slapen, was contact aan het maken met andere kindjes en heeft de hele dag gelachen.
Toch waren er nog wel een paar puntjes waar volgens ons nog wat verbetering was te halen, dus 3 weken later wij opnieuw naar Sylvia. Ze heeft ze Julie geholpen om haar geboorte opnieuw te ervaren, binnen de grens van wat ze aankon. Zo kon Julie laten zien en vertellen waar ze het moeilijk had gehad. Daarna ging ze nogmaals door haar geboorteproces om nu niet als sterrenkijker, maar door op op 'de juiste' manier de draai te maken zo goed naar buiten te komen. Ook dit was weer een hele aparte gewaarwording. Daarnaast had Julie wat last van eczeem en kwam Sylvia erachter dat dit kwam door de lijm in de vloerbedekking op de eerste verdieping. Volgens Sylvia hoefden we dit niet te vervangen en zal ze hier vanzelf overheen groeien en inderdaad, sinds we haar daar niet meer op de grond leggen, is het eczeem verdwenen.
Julie gaat sinds kort ook weer 1 dag in de week naar opa en oma en dit gaat ook heel goed. Papa kan haar weer op bed leggen en ze is dol op andere kindjes. Ze is niet snel onder de indruk van iets en als haar grote broer het op een brullen zet, kijkt ze nu enkel nog even omhoog, hoewel ze eerder helemaal in paniek was. Mensen die ik dit verhaal vertel, kijken me echt verbaasd aan, maar zelfs de meest nuchtere familieleden en vrienden zijn het er 100% over eens, wat er met Julie is gebeurd is een wonder. Sylvia, zonder jou weet ik niet hoe we er nu bij hadden gelopen. M'n man kan eindelijk genieten van z'n dochter. M'n ouders zien eindelijk ook dat lieve meisje wat ik al die tijd al zag. Bij de opvang is Julie van de grootste handenbinder ooit, naar het meest makkelijke meisje van de groep gegaan. Het is zo apart en we zijn zo dankbaar dat we jou hebben leren kennen. Ik hoop dat je nog veel meer baby's en ouders mag gaan helpen, want dit gun ik iedereen. Dank!!!
Copyright © 2024 Sylvia Verduin - Alle rechten voorbehouden
Ondersteund door GoDaddy